آزاده ذاکری :
آن روز بـاران بـود می دانـم ، صحـرا غــزلخــوان بـود می دانـم
گـل های پـرپـر بـادهـای سخــت، آن روز تـوفـان بـود می دانـم
روز شگــفتی بـود بـر تـاریـخ، هفتــاد دو خـورشــید می دیـدنـد
صحـرا پـر از مـه پـاره های سـرخ.. دنیـا چراغـان بـود می دانم!
هـر گوشـه از صحـرا شقایـق بود، بال کبـوتـر های عاشق بـود
صحـرا پر از تن های بی سر بـود، نه عیـد قـربان بود می دانم!!
وقتی کـه خـون غنــچه خنــدان تـا آسـمان و عــرش بـالا رفـت
حتی خــدا از خلقــت انسـان، حتــما پشیــمان بـود می دانـم!!
اشـک و عطــش بـود و جـدایی بـود، یک آزمـون کبــریـایی بـود
هفتــاد و دو شـیدا و یک لشـکر، نه حیـرتســتان بـود می دانـم
دریاچه موج مهربانی داشت،ساحل عجب رنگین کمانی داشت
یـا ماهیـــانی تشــنه جـان دادنـد، بـا آنکه بـاران بـود می دانـم!
صـوت غریـبی در فضــا پیچــید، صحــرا پـر از بـانـگ تـغـزل شـد
از بس که گـل بـر نیــزه ها روئـید، دنیـا گلسـتان بـود می دانم..
بـوی شکر می آمـد از صحـرا، از بس که طعم مرگ شـیرین بود
آغـاز کـل عـاشـقی هـا بـود، بـا آنـکه پـایـــان بـود می دانــم..!!
حمید رستمی :
تا آسـمان گم شـده در پشـت ابـرها خیسـیم بـا اشـاره ی انگشـت ابرها
جز باد و بوران سیـل وتگـرگ نیسـت وقتـی کـه وا بشــود مشـــت ابـرهـا
لبـریـز صاعـقه و غــرق حادثـه سـت گیسوی تاب داده و پـرپشــت ابـرها..
مـا محـو بـارش بـاران... و غـافلیـــم، خورشید پشت پنجره را کشته ابرها!
رضا یزدانی :
دل های ما برای تو کـم کـم گرفتـه است این پنجـــره ، غبـــار دمـادم گـرفتـه است
بـاران نمی شـود کـه ببــارم غــم تــو را .. در این کویـر تشـنه ، سرابم گرفتـه است
این کوچه های غمزده،تاریک وسوت وکور.. دل هـا تمــام رنـگ محـــرم گـرفتــه است
پـر آســمان تـر از دل دیـوانــه ام نبـاش .. رسوایی ام ببین، همه عالم گرفته است
من شاعـرم، تمـام وجـودم همین و بـس بـا یـاد تـو تمـام وجــودم گـرفتـــه اســت
بـاز آ .. دوبـاره خلــوت تنـهائی ام شکن.. حــوا ... بـرای تـو دل آدم گـرفتــه اسـت!
من منتـظر بـه شـوق غـزل های عاشقم این عاشـقانه ها همه ماتـم گرفته است..
